Stropdassen als een politiek issue

Van de sociale functie van accessoires.

Grote opwinding in de Duitse Bondsdag in 1983, de Grünen in het parlement.
Zich verplaatsend naar het toenmalige toneel blijkt dat alle registers van de provocatie open gingen. Niet alleen hebben zij een hoger percentage vrouwen in gympies en enkele die breiend de discussies bijwoonden. Ze liepen ook  opvallend  rond  zonder stropdas. Dit ondermijnt het gezag van het parlement en was totaal niet geschikt voor de waardigheid van een politiek orgaan, was de slogan.

Een loopgravenoorlog uit vervlogen tijden zou je denken. Let wel, zou je denken.
 
De voorzitter schorste de secretaris die verscheen zonder stropdas.
De afgevaardigden Andrei Hunko (linkse partij) en Sven-Christian Kindler (groene partij) werden ontslagen uit hun dienst .
Toen links-politicus Alexander Süßmair uit solidariteit ook zonder stropdas rondliep, werd hij meteen terechtgewezen.

Dit gebeurde niet in een ver verleden, maar in januari 2011.
 
Het feit dat een dergelijke strikte interpretatie van de waardigheid van het Parlement niet onweersproken zou blijven, was wel duidelijk. De gebloemde stropdas van veel parlementsleden bracht de reputatie van de democratie in gevaar, zodoende zag Kindler  zich genoodzaakt om een ​​verklaring uit te brengen.
Daarnaast is deze stropdassendwang niet geregeld in het reglement van orde van het Duitse parlement, maar alleen aangegeven door een vage werkwijze.
 
Dergelijke geschillen waren in dit land eerder bekend alleen in rechtszalen, waar advocaten werden buitengesloten waar geen witte stropdasdas aanwezig was. In een geval was het voldoende om te weten dat de stropdas tijdelijk was bedekt door een trui. Daarbij is de huidige beroepscode voor advocaten niet eens helder meer om echt een ​​stropdas te moeten dragen.

In de Bundestag werd dit een politieke farce, door alle partijen heen en er was een lange discussie met tussenkomst van de Raad van Ouderen.
 .
Welnu, politieke debatten over stropdassen zijn niet nieuw. 
 
Ook toen in '68 de stropdas, het symbool bij uitstek van het establishment, en een vijandig beeld opriep, maar het is een door en door politiek beladen kledingstuk. 
 
Veel creatieve professionals en onderzoekers in de exakte wetenschappen keuren het af. Daar draag je het shirt vrij open of hoogstens losjes om de nek. Toch bevindt men zich in goed gezelschap: Schiller zag de stropdas niet zo zitten.

Sinds de dagen van Lodewijk XIV was ook de stropdas het toppunt van decadentie.
Geen wonder dat een hoveling vaak een paar uur doorbracht met zijn sierlijke satijnen das. De monarch benoemde zelfs speciaal een "Cravatier" voor deze taak.

De Franse revolutionairen zetten in plaats daarvan eenvoudige sjaals en stropdassen in, meestal in het rood, om elke verwarring met de witte stropdassen van de edelen te voorkomen.Voorbeeld doet volgen.
Ook in de - in eerste instantie niet erg succesvol, maar zeer effectief op lange termijn - Duitse revolutie van 1848, waren er rode doeken, maar ook in de beruchte Oktoberrevolutie van Rusland in 1917.

De vrouwenbeweging was al snel  geïnteresseerd in de stropdas, het "symbool van de hegemoniale mannelijkheid." De eerste vrouwen in 1900 droegen  de dassen om hun gelijkheid te onderbouwen. In dit licht kan het Kamerlid Agnes Alperkans (linkse partij) haar collega ondersteunen toen ze, ironisch genoeg, een rode stropdas droeg.