Kritiek op de klassieke herenmode

Een gentleman staat op als een dame het vertrek binnenkomt. Een gentleman heeft een rechte, open houding en een bepaalde spreekstijl. En een gentleman zal nooit in bruine schoenen door de stad lopen.

Decennia van modieuze ontwikkeling hebben ons een kledingvoorschrift gegeven waar nauwelijks nog vraagtekens bij worden gezet. Het concept van 'permanent fashion' of de klassieke herenmode schijnt soms tot in de kleinste details vast te leggen wat wanneer gedragen dient te worden. Wat oorspronkelijk alleen bedoeld was als stijladvies wordt daarbij al vaak een al te streng keurslijf. Basisregels, die voor het merendeel uit de vijftiger en zestiger jaren stammen, worden voor conservatieve modefreaks ware dogma's. Als kroongetuigen worden altijd weer dezelfde stijliconen aangevoerd: Fred Astaire en Gianni Agnelli. En inderdaad, deze mannen zagen er in hun tijd uit als om door een ringetje te halen. De vraag is echter: is, zoals diverse stijlgoeroe's beweren, de modieuze ontwikkeling werkelijk stil blijven staan?

Wij vinden van niet. In elk geval sinds de Italiaanse pakken hun intrede hebben gedaan, kan er van een monopolie van de klassiek Engelse-Amerikaanse school zelfs in de formele garderobe geen sprake meer zijn. Stromingen zoals de actuele, pure look, gaan steeds meer voor elegantie. Want één ding is zeker wat de oude, Engelse herenmode aangaat: deze diende niet elegant, maar conventioneel en daarmee professioneel te zijn. Het is een understatement om te zeggen dat Engelse pakken er vaak uitzien alsof de drager erin geslapen heeft. Deze angst voor overdreven elegantie delen de Italiaanse labels niet. En is de pochet niet van linnen, maar van bont bedrukte zijde, of glinsteren zelfs de manchetknopen in een mooi kleurtje, des te beter.

Problematisch wordt het als we naar de vrijetijdsgarderobe kijken. Daarbij worden T-shirts als een gentleman onwaardig beschouwd, jeans staat natuurlijk sowieso gelijk aan verwaarlozing en qua kleur zit men vast aan bruin- en groentinten. Uiteraard draagt een gentleman bruine schoenen en een bruine riem. Problematisch wordt het dan als hij in zijn vrije tijd de stad ingaat. De oude basisregel is immers nog steeds: no brown in town.

Misschien is het tijd om ons weer eens te realiseren dat al deze keurige kledingconventies in eerste instantie een doel hadden: ze waren - en zijn - een hulpmiddel om een zekere conservatieve elegantie te bereiken en aan te tonen dat men weet hoe het in de samenleving hoort. Dat is in het beroepsleven meestal een goede zaak, ook al zijn diverse conventies daar enigszins veranderd. Wat men privé doet, is een heel andere zaak. En waar de één ook buiten kantoor het liefst buitengewoon serieus wil overkomen, hecht de ander veel waarde aan zijn individualiteit.

Bovendien zijn de tijden voorbij dat men door de week alleen naar het werk ging en alleen in het weekend iets buiten de stad deed. Tegenwoordig gaan mensen direct uit hun werk naar een feest en gaan ze tussen de middag winkelen. Niet in de laatste plaats daardoor, maar ook doordat de kledingvoorschriften voor kantoor steeds minder streng worden, vervagen de grenzen tussen formele en vrijetijdskleding steeds meer. En daarmee ontstaat ook de mogelijkheid om u modieus wat meer te onderscheiden.

Maar toch: de klassieke herenmode behoort nog lang niet tot het verleden. Want hij oogt nog steeds tijdloos elegant en professioneel. En is bovendien niet afhankelijk van modetrends. Er is niets eleganters dan een goed gesneden driedelig pak met een gestreepte stropdas, een bijpassende pochet en glanzende manchetknopen. Daaronder een wit overhemd, perfect. U zult er binnen de klassieke herenmode modieus nooit naast zitten.

In uw vrije tijd bent u echter vrij om te doen en laten wat u wilt. Een spijkerbroek en T-shirt zijn daarbij allang niet meer taboe, mits ze schoon en netjes zijn.